صداي پرپري آمد

چگونه است حال يك زنداني آزاد شده، كه بي‌سامان، در فضا، خارج از هر جاذبه‌اي رها شده و به دنبال بندي مي گردد، كه به آن بياويزد. بند خاکستري خاطره‌اي سوخته شايد. خاكستري كه چنگ زدن به آن ناگزير است به حكم الغريق يتشبث بکل حشيش.

صداي پرپري آمد...

در فیلم ها می گویند "هر آدمی یه قیمتی داره". گمانم راست است. هركدام از ما خود را به چیزی می فروشیم:  به مقداري پول، به اندازه ای قدرت، به قدری احترام، به تأیید ديگارن و گاهي هم به محبت محبوبي.

تقاوت ما با هم در همين است.

صداي پرپري آمد...

گاهی وقتی سخت آرزومند چيزي هستم از خودم می پرسم، "واقعاً اينقدرها كه فكر مي كني خوب هست؟" . گاهی وقتی به آرزویی می رسم از خودم می پرسم " واقعاً آنقدرها كه فكر مي كردي فوق العاده بود ؟". 

بخشي از وجود ما هست كه هميشه طلب مي كند اما بیشتر وقت ها اصلاً نمی داند چه چيزي را. بنابراين اين پرسش مهمي است كه اگر روزی به همه خواسته هایم برسیم، آیا آنقدر در آرزو کردن عاقل بوده ام که آنروز خوشبخت باشم؟ 

صداي پرپري آمد...

بد نيست اسمش را بگذاريم  "مجموعه یادآورندگان فراموش شده". مجموعه کسانی که یاد ما هستند در حالیکه ما یادی از آنان نمی کنیم. دوستمان دارند ولی ما اهمیتی به محبتشان نمی دهیم. برای دیدنمان لحظه شماری می کنند ولی ما نمی دانیم از آخرین دیدار چقدر گذشته.

انگار هر كدام از ما يكي از اين مجموعه ها داريم و يك عضو خيلي خيلي بزرگ هست كه عضو مشترك بيشتر اين مجموعه هاست: گمانم مي دانيد چه كسي را مي گويم.

با اين حساب آيا باز هم می توان گله کرد از وفای یاران و جفای روزگاران.

صداي پرپري آمد...

آن كه من نيستم، دارد زياده روي مي كند در من بودن. ديگر فقط اين نيست كه توي كارهايم سرك بكشد، پاك مدعي مالكيت است.

صداي پرپري آمد...

شب که از ساز دلم ناله برخیزد نغمه ها در جانِ من شعله میریزدسر به دیوار غمت میگذارد دل اختران را تا سحر می شمارد دلیک ستاره میشود روشن و خاموش همچو من گویا کِشد بار غم بر دوش تا سحر,        در سفر,                از دلِ شبها,                               یکّه و تنها,                                       اخترِ من گه نهان, گه شود پیدا عاقبت گیرد شبی این سفر پایان اختر عُمرم شوَد از نظر پنهان  تا سحر,        در سفر,                از دلِ شبها,                               یکّه و تنها,                                       اخترِ عمر منست این فلک پیما    صداي پرپري آمد...

شايد اين يك نقطه عطف است. تغيير مهمي شايد در پيش است. احوالي ناشناس و ترسناك كه مثل هيچ وقت نيست. داشتم فكر مي كردم زمانهاي گذشته كه مردم راجع به روان انسان بيشتر از حال بي اطلاع بودند چطور اين تغيير احوال را تبيين مي كردند. كسي كه به چنين احوالي مي رسيد از نظر مردم 200 سال پيش چطور آدمي محسوب مي شد؟ احتمالاً مجنون يا كودن. به نظرم از اين بهتر نصيبش نمي شد. و شايد كسي تلاش نمي كرد تا ريشه درگيري ذهني شخص مذكور شناسايي كند و اكثراً او را بخاطر چيزي كه شده بود مقصر مي دانستند. حالا اوضاع تفاوت چشمگيري كرده؟ صداي پرپري آمد...

توي دفتر كار در ميانه  يك روز كسالت‌بار و چرند كاري  يا وسط يك جلسه بي سر و ته اداري، يا سر يك كلاس تهي و پر از حرفهاي صد تا يك غاز، وقتي حس مي كني كه كاش بميري و اين كسالت ديگر بيش از اين ادامه پيدا نكند و بتواني باقي وقتت را به تنها كاري كه واقعاً دلت مي خواهد انجامش دهي  بگذراني: بي خيال خوابيدن. وقتي كمرت ضعف مي رود و حس مي كني حتي يك لحظه ديگر هم نمي تواني بنشيني و دلت مي خواهد بلند شوي فرياد بكشي، تف كني توي صورت كسي كه دارد حرف مي زند  و سر بگذاري به بيابان، وقتي معده ات از سر بي حوصلگي دائم بهانه چيزهايي را مي گيرد كه اصلا يادت نيست آخرين بار كي خورده صداي پرپري آمد...

گاه تند و گاه باطراوت،

بي شكل و بي مكان،

بي رنگ و بي زمان،

وزان بي حتي لحظه اي درنگ.

بي خيال آنچه مي گويند يا آنچه مي خواهند.

....

مسيري پيش روست، مسيرهايي: فقط بايد رفت. مثل باد. درست مثل باد.

صداي پرپري آمد...